Kagami no Kojō

  /// Disclaimer: This post might have mistakes in it. Read at your own discretion. Suggestions and corrections made by nice people are always welcome. Quī īrācundē queritur, sānē pudendus est. ///

Salvēte! Hunc librum iam iappōnicē finīvī. Quod eum valdē dīlēxī, in animō mihi erat aliquid dē eō latīnē scrībere, sed tamen nesciēbam quid esse dicendum, atque vēre dē librī finale tantum scrībere volēbam. Itaque, argumentum vertī latīnē et, ut nēminī gaudium librī legendī spoliem, arbitror indicārē textum ut "spolium" (id est anglicē spoiler) oportēre. Nec vērō pūtō quīdam umquam haec legat quī dē tālibus rēbus cūret. Cēterum pūtō haec verba mea significatiōnem ūllam modo habēbunt eīs quī librō iam lēctō ea legere coeptent. Meh, sīc vīta.

ARGUMENTUM

Kokoro Anzai discipula est in prīmō cursū scholae pūblicae mediae "Yukishina Quinta". Ab mense Aprīlī (quod secundum kalendarium iappōnicum mēnsis prīmum est scholāris cursūs), irrīsā et lacessītā alliīs ab puerīs, in corde tantō dolōre affectā, scholam adīre dēsiit sēque domī conclūsit. Quōdam diē, cum parentēs iam ē domō exīssent, eius in cubīculō speculum rēlūcere incipit rubrā lūce. Eum manū tangere conāta est atque statim corpus suum tōtum, mirābilē visū!, absorptum ā speculō est. Cum oculōs iterum apperīre cōnstituit , nōn iam in cubīculō at ante māximum castellum humī iacēbat. Apud eam pulchrīs vestimentīs indūtā stābat parva puella, quīnque vel sex annōs nāta fortasse, quae persōnam lūpī ante faciem gerēbat. Kokoro, ut oportet, ad speculum rūrsus accūrrit, sed frūstrā, quod ab insōlitā puellā illā viam obstrūxitur. 

"Nōlī fugāre!" inquit, "ūltima es nec haud multum hodiē nōbīs restat tempus."

Territā, Kokoro calce contundēbat ut speculum attingeret ad fugiendum, quod cum vidēret puella: "Quid fugās? Dēsiderāta enim tua hīc fortasse fīant. An animum tibi nōn capit?" Capit quidem, tamen terrētur. Dēmum vērō līberāta, cum fugiēns iam speculum trānsiēbat, haec audīvit verba: "Cēterum, crās venī! Conventū expectāberis ab omnēs!"

Posterō diē, quamquam et puellam et castellum speculumque ipsum metuēbat, vērum tam magnum eīs eae erat studium ut sē continēre nequīret. Etiam sānē aliquid optat... Cum manē speculum iterum lūcēre incipit, manum intus haud sinē metū inīvit. Trāns eum vērō amplum spātium hodiē erat intrā castellum. In magnā scālā sedēntēs sex līberī eamque expectāntēs. Paulō post, illa puella lūpī cum rōstrō  ē nūllō locō repente apparuit, atque sīc loquī incipit:

"Quod herī vōbīs dīxī redīcam. Mihi nōmen Ōkami-sama'st! Ita mē vōcāte! Et hoc castellum ad clāvem dēsidērātiōnum quaerendam'st! Quīlibet prīmum clāvem repperiat optatiō sua quaelibet vera ēvāsūra! In castellō est clāvis. Clāvem quaerite, sīs! Ūsque ad diem triginta mensis Martius tempus est vōbīs. Castellum adīre licet ab manē, horā nōvenā, ūsque ad quīntam horam post merīdiem. Sīve clāvem quaerendō sīve in castellō lūdendō, quō modō tempus terātis vērē nōn cūrō. Quandō clāvis reperiātur castellum permātūrē claudētur. Sī quis post quintam hōram castellō remaneat, omnēs lūpō comedentur! Alia quaestiō?" Quia tacēbant, tum inquit: "Ita, vōs nunc intrōdūcite alterī alterum!" Hoc dictō aere ēvānescit, ut numquam illīc adfuisse. Omnēs sē cōnspiciunt. Kokorone exēmptā, duae aliae sunt puellae atque puerī quattuor. Masamune, Aki, Subarus, Ureshino, Fūka, Lion, Kokoro. Septem omnīnō līberī, per paene annum ūnum simul in castellō trāns speculum...

DĒ SORŌRE ALBĪS IN VESTĪS

“Pom pom pom, mamma sum. ____  Mentīris! Lupus es!”

Suprā lectō puella albā cum veste librum pictum frāterculō rēcitat. Lionis soror, Mio. Lion adhūc quinque annōs nātus tantum est atque eum sorōrem in valētūdināriō vīsere valdē dīligit, quod habilissima est in fābulīs rēcitandō. Sorōrī iam nūllus capillus est, magnā vērō vitā suī oculī lūcent. “Hmm… quid putās, Lion? Estne māter? An lupus?” “Lupus est!” frāter rēspondit. Cotidiē haec fābula iterum iterumque rēcitātur, quia ex omnibus fābulīs quās narrāre potest soror, haec eius dīlēctissima. Nōn modo in rēcitāndō, quoque in creandō fābulīs Mio excellit. Nunc vērō, “Ita Lion”, inquit māter, “revertāmur tandem domum.” Lion, prehenditur manū ā parentibus, ē cubiculum ēxit. “Valē, Lion. In crāstinum”, et sorōrī frater: “Valē, Mio. Crās iterum veniam!”

Alterō diē, sorōrem vīsēns, “Lion”, ita ā Mione vocātur. Album cubiculum inundātur medicāmentōrum ōdore, apud pariētem suspēnsa vestis est scholae, nova, hōc annō tamen nōndum gestā. Prope fenestram est parvum castellum plāsticum ad ludendum, quō per cāblem ēlectricitās fluit ut illūminētur. Cum blandīs vestimentīs pūpae in eō sunt. “Sī ōlim mē nōn esse amplius …” inquit Mio, “tunc ego diīs supplicābō, Lion, ut rem ūnam quod dēsīderēs tibi dōnent. Mē paeninet tē tam diū meā culpā patī. Neque iter aestāte fēcistī, neque mater ad schōlam tē vīsum potuit adīre.” Quārē tālia verba dicitur nescit. Sorōre enim nōn carēbō, cōgitat. Nūlla causa est quā sorōre carēre possim. “Diīs supplicābō, itaque quid vīs, Lion?” ait Mio. “Ego… cum tē in scholam īre volō!” tamen laetē respōndit. Cum sorōre ludēre atque dīscere, quamquam septem annī inter nōs intersunt, tālia dēsīdērat. Cum haec dicit, tacet soror, in cubiculō subitō silentium. Tum dēmum: “Hoc nōn licet, Lion. Utinam hoc licēre. Tēcum scholam adīre. Tēcum ludēre…” Quid Mio velle dicere nescit. Nūlla causa est quā sorōre careat. “Lion, doleō quod tē terruī, sed tamen laetor.“ Nūlla est, at tamen sequentī diē iam cāret sorōre.

 

DĒ LŪPŌ OVIUM IN VESTĪS

Ūltimō diē, omnēs iam domōs eōrum per speculōs extremum revertunt. Ōkami-sama, cum rūbram lūcem ē superficiē ēvānēscere vidit, tergam vertit speculīs. Sed tamen ūnum dēnuō rēlūcere incipit, ē quō puer iterum in castellum rēmergit. Lion est. Ut vidētur paulum in speculō mānsit ut sōlum postrēmō castellum redīret.

“Mio” ait. Ōkami-sama tacet, nec sē puerō vertit. “Mio es, nōnne? Rēspōndē mihi, quaesō.” “Redī domum”, ita puella loquitur. At tamen pergit in loquendō: “Vērē, iam diē prīmō in castellō putāvī sīc fuisse.” Multa quidem erant quae eī sorōrem memorābant. Septem omnīnō līberī, ut haedī septem in fābulā, Der Wolf und die sieben jungen Geislein, quae paenē cotidiē narrātur sorōre. Atque castellum ipsum, simile illō quod eius in cubiculō erat. Eōdem modo nūlla aqua castellī fluit neque culīna ūtilis, quamquam ad ūtendum praestō. At tamen ēlecticitās quidem habētur ut illum. Etiam, inter realitātem cuiusque puerī annī septem: Subarus (1985), Aki (1992), Kokoro et Lion (2006), Masamune (2013), Fūka (2020), Ureshino (2027). “Sed tamen annum ūnum ōmissus est. 1999. Inter nōs septem sunt annī, nōnne Mion? In valētūdināriō captā, quamquam scholae īre volēbās, nequībās. Itaque 1999 annus tuus.” Ōkami-sama tacet, nihilōminus Lion loquī pergit. “Quod castellum clausūrum diē triginta mensis Martius neque diē ūnō et triginta sānē fortē nōn erat. Neque putābam coincidentiam quod eādem diē tuī fūneris esse.” Itaque castellum, ut puella aiēbat, nōn clausūrum quia purgāndum erat, scīlicet, sed quod puella moritūra. Num et nunc Mio in valētūdināriō dormit?

“Mio” iterum ait, neque respōnsum accipit ūllum. Quā rē postrēmō: “Meminisse vōlō. Et tē et liberī omnēs. Sciō tamen hoc nōn licere.” Quod nihil eī dicit neque sē vertit ad eum, dēmum Lion domum rēvērtere cōnstituit. Iam manum in speculum mergēbat atque ā rūbrā involvitur lūce cum eae vōcem exāudit: “Ut possim faciam.” Castellum iam in lūce dissolvitur puellaeque fōrmam vīx videt prōcul. Tunc dēmum Ōkami-sama sē vērtit ad eum, persōnam ē fāciē dēmit eīque molle subrīdet. Vel ita vidētur.